به گزارش خبرنگار خبرگزاری ایرنا در کابل؛ دومین نشست دوحه توسط سازمان ملل متحد با حضور نمایندگان خاص 25 کشور جهان در امور افغانستان به روز‌های یک‌شنبه و دوشنبه هفته جاری، بدون حضور نمایندگان دولت سرپرست افغانستان در مورد این کشور، پشت در‌های بسته برگزار شد.
وزارت امور خارجه دولت سرپرست افغانستان برای حضور در این نشست، دو شرط داشتند که با پذیرفته نشدن آن از سوی سازمان ملل متحد، نمایندگان‌شان در این نشست شرکت نکردند.
سر منشی عمومی سازمان ملل متحد بعد از ختم دومین نشست دو روزه دوحه در مورد افغانستان، روز گذشته دریک نشست خبری، در باره شروطی دولت سرپرست افعانستان برای شرکت در نشست دوحه اظهار داشت: شرایط طالبان غیر قابل قبول بود. شرایط آنان ما را از گفت‌گو با دیگر طرف‌ها منع می‌کرد و به گونه‌ای بود که باید حکومت طالبان را به رسمیت می‌شناختیم.
آنتونیو گوترش، دومین نشست دوحه در عدم حضور نمایندگان دولت سرپرست را بسیار سودمند خواند و گفت: نیاز است که صدای مردم افغانستان شنیده شود؛ افغانستان باید کشوری برای همه مردم آن باشد و دولت همه‌‌شمول با مشارکت همه اقوام تشکیل شود.
حالا سوال این است که برایند نشست دوحه برای افغانستان چیست؟ عدم حضور نمایندگان دولت سرپرست افغانستان در این نشست نشان‌دهنده اقتدار افغان‌ها است یا انزوای آنها؟ گرایش منطقه‌ی دولت سرپرست بالای نشست دوحه تاثیر داشت؟
لطیف سجادی آگاه امور بین‌الملل در این ارتباط به خبرگزار ایرنا، گفت: نشست دوحه در تقابل با "نشست ابتکار همکاری‌های منطقه‌ی افغانستان" که به ابتکار جمهوری اسلامی ایران برگزار شده بود، برگزار شد زیرا کشورهای منطقه "در نشست ابتکار همکاری‌های منطقه‌ی افغانستان" به یک دیدگاه جامع، کامل و موافق رسیده بودند که ساحه نفوذ غرب به رهبری امریکا را در منطقه محدود کنند.
آقای سجادی افزود: کشورهای منطقه در "نشست ابتکار همکاری منطقه‌ی افغانستان" به خاطر تامین منافع خویش به خصوص منافع افغانستان که به عنوان عمیق استراتژیک اکثری کشورهای منطقه به حساب می‌آید مورد توجه قرار دادند و تلاش کردند که یک تازی بلوک غرب در افغانستان پایان یابند. در این مورد بلوک شرق به یک دیدگاه مستحکم رسیدن و این" سد" را در برابر غربی‌ها ایجاد کردند.
این آگاه امور بین‌الملل با بیان اینکه سازمان ملل متحد به دست بلوک غرب است و نشست دوحه با تقابل به "نشست همکاری‌های منطقه‌ی افغانستان" راه اندازی شد، اظهار داشت: هدف نشست دوحه این بود که امارت اسلامی را تحت فشار قرار دهند و ماده 21 قطعنامه شورای امنیت مبنی بر تعیین نماینده خاص در امور افغانستان را اجرایی بسازد که این مساله با شکست انجامید.
آقای سجاد خاطرنشان کرد: اکثر نماینده‌های خاص کشور‌ها، جز تامین هدف غرب در افغانستان کار دیگر نمی‌کند لهذا نشست دوحه با عدم حضور دولت سرپرست افغانستان و برخی چهره‌های مخالف دولت که حتی امارت اسلامی را گروه تروریستی خواندند، عدم سو مدیریت این نشست توسط سازمان ملل متحد را برجسته کرد.
وی با بیان اینکه نشست دوحه هیچ منافع برای غرب نداشت، تاکید کرد: این نشست برای افغانستان و کشورهای منطقه یک بُرد داشت که به غرب نه گفته ودر برابر غربی‌ها استادگی قاطع کنند و تیر غربی‌ها را در این نشست به سنگ بزنند که نشان دهند اقتدار جهانی افغان‌ها برای نخستین بار درسایه همکاری‌های منطقه است.
البته برخی از آگاهان امور بین المللی دیدگان دیگر نسبت به این نشست دارند.
سید حسن حسینی آگاه امور بین المللی در این مورد به خبرگزاری ایرنا، گفت: بلی؛ گرایش منطقه‌ی حکومت سرپرست افغانستان بالای نشست دوحه تاثیر داشت زیرا طرف نشست دوحه حکومت سرپرست بود اما اینکه عدم شرکت نمایندگان سرپرست افغانستان در این نشست به معنی اقتدار دولت باشد قعطآ جواب منفی است چون طالبان مخالفین زیادی دارد که ادعای مخالفین دولت سرپرست مبنی بر اینکه طالبان نمی‌تواند از همه مردم افغانستان نمایندگی کند را برجسته می‌سازد.
این آگاه امور بین المللی اظهار داشت: کشورهای جمهوری اسلامی ایران، چین و روسیه اهداف راهبردی خویش و افغان‌ها را در این کشور دنبال می‌کنند و به همین دلیل عدم اشتراک نمایندگان دولت سرپرست افغانستان را در نشست دوحه برای منطقه و مردم افغانستان مستند و منطقی خواندند.
با این حال به این نتیجه می‌رسیم که دو نشست دوحه و "نشست ابتکار همکاری‌های منطقه‌ی افغانستان"، پیامی را به جهان مخابره کرد که دیگر نمی‌توانید خواسته‌های برخلاف منافع منطقه و مردم افغانستان را تحت شعار‌ها مختلف در این کشور اعمال کنید و این کشور دیگر نمی‌تواند میدان یکی تازی‌های غرب توسط نهاد‌های مرتبط به سازمان ملل متحد باشد.
سر منشی عمومی سازمان ملل متحد با برگزار شدن "نشست ابتکار همکاری‌های منطقه‌ی افغانستان" در کابل و قرار گرفتن در برابر کشورهای جمهوری اسلامی ایران، چین و روسیه از دومین نشست دوحه هم با دست خالی به نیوریاک برگشت.
پایان پیام/